recent nieuws

overzicht

Maak kennis met de Keniaanse field officer Doreen

oktober 20, 2015

“Ik ben opgegroeid in een groot gezin. We waren thuis met ons negenen en het huis zat altijd vol familie. Dat heeft mij geleerd respect te hebben voor iedereen. Familie gedraagt zich niet altijd zoals je dat zou willen; maar iedereen is mens en dat betekent dat iets simpels als ‘dank je wel’ zeggen, vanzelfsprekend was. Niet alleen als je een cadeautje kreeg, maar ook voor elke maaltijd die op tafel kwam. Net zoals ‘sorry’ zeggen als je iemand onrecht had aangedaan. Dit kweekte saamhorigheid binnen de familie en het was bepalend voor ons gedrag.

Een eenvoudige afkomst en een gevoel van saamhorigheid, zet je ertoe aan om contact te houden met de anderen, ook al wonen ze niet naast de deur. Ik vind het belangrijk om even te bellen om te kijken hoe het met ze is. Er kan immers van alles gebeuren in een mensenleven. Waar het om gaat, is dat je problemen aanpakt met de wens om er echt iets aan te doen.

Negen kinderen grootbrengen en zorgen dat ze een betere opleiding kregen dan zijzelf was een enorme opgave voor mijn ouders. Ik ben hen zeer dankbaar voor alle moeite die ze hebben gedaan om ervoor te zorgen dat we allemaal onze school afmaakten. Nog steeds maken ze zich sterk voor onze scholing. Op dit moment hebben ze niet de mogelijkheid om ons financieel te steunen, maar ze moedigen ons altijd aan om verder te studeren. Het is hun diepste wens dat hun kinderen een beter leven krijgen dan zij. Mijn ouders zijn op dit moment 72 en 68 jaar; het is nu onze plicht om voor hen te zorgen.

Ik hou van mijn werk als Field Officer bij Dodore. Ik sta om half vijf op, zodat ik geen last heb van files. Vroeger dan acht uur ‘s avonds ben ik nooit thuis. Als het hard regent, ben ik meestal pas na middernacht thuis. Dan heb ik vaak nog niet eens gegeten, omdat je onderweg nergens kunt stoppen. De volgende dag heb ik dan wel eens moeite om vooruit te komen, want ik heb niet genoeg slaap gehad. Op zo’n moment wil ik de wekker het liefst negeren en verder slapen. Maar ik heb een gedisciplineerde instelling, dus ik sta gewoon op, kleed mij aan en ga naar werk.

Voor mijn werkzaamheden ga ik naar een van de achterbuurten van Nairobi, waar ik werk met een groep vrouwen die nauwelijks genoeg geld hebben om het huishouden draaiende te houden. Ik help ze hun huishoudboekje op orde te krijgen en organiseer praktische zaken. Eten is de belangrijkste kostenpost. Er zijn ook een paar oude oma’s bij, die hiv- en aidswezen onder hun hoede hebben. Het duurde een poosje voordat ik op één lijn zat met de groep. Ze beschouwden mij toch als buitenstaander, iemand die niets begrijpt van hun manier van leven. Op den duur echter, heb ik hun vertrouwen gewonnen.

Het is trouwens nog een hele toer om dwars door al die nauwe steegjes vol gevaren bij de ontmoetingsplek te komen waar we hebben afgesproken. Ik moet zorgen dat ik niet verkeerd loop en uitkijken voor alle viezigheid op straat. Het is een enorm onveilige buurt, waar je zomaar op klaarlichte dag beroofd kan worden. Maar ik pas altijd goed op.

Het kost me best veel energie en soms ben ik bang. Maar als ik zie wat ik kan betekenen voor deze vrouwen, door ze te helpen en gewoon door wat bemoedigende woorden te zeggen tegen iemand die het moeilijk heeft, dan zie ik het weer positief in en voel ik mij gesterkt.

Wat ik maar wil zeggen: als je een droom hebt, en als we ons daar met hart en ziel voor inzetten, dan kunnen we de wereld veranderen. Hoop geven aan wanhopigen, iemand die het niet meer ziet zitten moed inspreken, en iemand ertoe aanzetten om zichzelf te ontwikkelen, dát is de manier om iets te bereiken. Ook al is het leven in de achterbuurten moeilijk en vol obstakels, het gaat om de hoop op een betere toekomst.

We hebben allemaal een andere achtergrond. We komen uit verschillende landen en zijn anders opgevoed. Maar in feite wil iedereen hetzelfde: gelukkig zijn. Als we ons door onze omgeving laten ontmoedigen, dan worden we een slachtoffer en verliezen we hoop. Misschien laat een verandering lang op zich wachten, maar met hoop en vastberadenheid gaat het ons ooit lukken!”

Doreen is 36 jaar en als Field Officer verantwoordelijk voor de begeleiding van projecten in de slums van Nairobi. Ze werkt bij Dodore, een partner van PharmAccess, en is daarnaast reporter voor het Global Health Membership. Ze deelt haar ervaringen over verschillende onderwerpen die te maken hebben met de toegang tot goede zorg. Doreen zal ons iedere twee weken vertellen over haar werk in de sloppenwijken van Nairobi.

Facebook Twitter LinkedIn Google+ Pinterest Addthis